Rodney Whitaker (US) tiltle: Mosaic music: Jazz release date: february 15, 2025 label: Origin Records promotion: Kari-On Productions (Kari Gaffney) info artist: Rondney Whitaker © Rootsville 2025

Op slechts 56-jarige leeftijd heeft Rodney Whitaker zijn legendarische status als gewilde buitengewone bassist en, naar verluidt, de meest vooraanstaande jazzdocent van zijn generatie, gevestigd. De inwoner van Detroit, MI, onlangs verkozen tot de heilige gelederen van de American Academy of Arts and Sciences, waartoe vernieuwers als Benjamin Franklin en Dr. Martin Luther King Jr. behoren, blijft zichzelf stevig vestigen als een uitstekende vertolker van originele muziek, met name door zijn vruchtbare samenwerking met componist Gregg Hill. Mosaic (Origin, 2025) is de vierde samenwerking tussen Hill en Whitaker en bevat zijn levendige, werkende band die Hill's frisse, idiosyncratische composities doordrenkt met vurige interactie, diepe swing, verstandige beslissingen en een vooruitstrevend gevoel voor avontuur.

De titeltrack "Mosaic" laat de luisteraar meteen diep in de peinzende wateren van Hill's soundscape zakken, terwijl drummer Dana Hall's mallets en cimbaalschitteringen een magische sfeer creëren. We worden getrakteerd op prachtige introducties van de vloeiende creativiteit van de band, terwijl trompettist Terrell Stafford, saxofonist Tim Warfield op sopraan, pianist Rick Roe en leider Whitaker dwingend over de akkoordstructuur van het nummer zwaaien. Zangeres Rockelle Whitaker voegt soulvolle warmte en kracht toe aan de groovende "Unknown Ballade" die opbouwt naar een verbluffend refrein van "is it real?" aan het opwindende, aangrijpende einde van het nummer. Warfield keert terug naar tenorsaxofoon van de frontlinie met Stafford voor pakkende, Mingus-achtige frasering van "Claxilever". Boven het borrelende gerommel van deze aardse ritmesectie herinneren Stafford en Warfield aan het vrolijke gevoel en de sonische kameraadschap van Ornette Coleman/Don Cherry en Horace Silver's frontlinie van Tom Harrell en Bob Berg. “Katie’s Tune” neemt ons mee in een Afro-Cubaanse geïnspireerde fusie van het walsgevoel dat zoemt met een aura van vrijheid en moderniteit die een kenmerk is geworden van Whitakers muzikale stem.

De Whitaker/Hill-combinatie valt op door de diversiteit aan invloeden en standpunten die ze incorporeren, en de rijke vibraties die deze verfijnde fusie van muzikale ingrediënten kan produceren. We zien dit in de versmelting van 6/8, 12/8 en 4/4 ritmes die de melodie van "Moonscape" aankondigen. Rockelle Whitaker zet zich vrolijk in voor de dynamische intervallen van Hills ambitieuze melodie, en toont opnieuw gepassioneerde autoriteit die briljantheid toevoegt aan het ensemble. Meer van Hills humor is te zien in "Ray-Dias" terwijl de intro een plaag is met contrasterende fraseringsesthetiek die hint naar de levendige boogaloo-groove uit de jaren 60. Staffords stijgende solo roept de invloedrijke kracht van Freddie Hubbard in herinnering, terwijl hij zijn eigen identiteit behoudt - geen gemakkelijke opgave, en iets waar veel trompettisten het slachtoffer van worden. Warfield, die terugkeert naar de sopraan, leidt de band door een grootse exodus van rubato-stijlen voordat Hall machtig soleert over de dansachtige interpuncties van de vertrekkende melodie.

Whitakers bekwame arrangementen combineren de schoonheid van moderne jazz, doorlopende compositietechnieken en een boeiend breed dynamisch bereik met zijn interpretatie van Hill's "Still Life with Tuba". Opmerkelijk is de intensiteit waarmee alle leden optreden, wat doet denken aan de karaktersterkte die aanwezig is in Max Roach's "Freedom Now Suite". "Sloe Gin Fizz" bevat Whitakers bepalende en poëtische solowerk direct na de pakkende, zingbare melodie. De hele band opent zich hier inderdaad, vol met een verwijzing naar Kenny Barron's "Voyage" en iconische tenormelodische klankbladen die in de volksmond "shredding" worden genoemd. De wisselwerking tussen de ritmesectie tijdens Roe's solo is een masterclass in luisteren, begeleiding en interactief improviseren.

De emotie is voelbaar in de stem van mevrouw Whitaker als ze de melodie van "Stargazer" zingt met echo's van de invloed van NEA Jazz Master Abbey Lincoln die goedkeurend toekijkt. Deze tedere, maar aanhoudende ballad is nu perfect gesitueerd in de reis van de afspeellijst van dit album. De hymnische "Sunday Special" heeft Detroit overal in dit optreden gestempeld en dient als een passend, zielvol afscheidsomhelzing voor een uur van intelligente, dwingende verkenning in het rijk van Amerika's eigen creatie: jazzmuziek. Rodney Whitaker, Gregg Hill en gezelschap zijn een zeer boeiend, kritisch geprezen en succesvol team. Dit vierde project is een andere klinkende bevestiging. Als muzikant en bewonderaar van hen beiden kan ik alleen maar hopen dat er een vijfde dergelijke uitstap komt. Geniet van de vele kleuren, stemmingen en geesten die volledig worden tentoongesteld in Rodney Whitaker's opname Mosaic: The Music of Gregg Hill uit 2025.

tracks:

01. Mosaic 8:21
02. Unknown Ballad 4:57
03. Claxilever 5:09
04. Katie’s Tune 5:44
05. Moonscape 7:00
06. Ray-Dias 7:12
07. Still Life with Tuba 6:15
08. Sloe Gin Fizz 5:06
09. Stargazer 7:01
10. Sunday Special 4:13

musicians:

Terell Stafford - trumpet & flugelhorn
Tim Warfield - tenor & soprano saxophone
Rick Roe - piano
Rodney Whitaker - bass
Dana Hall - drums
Rockelle Whitaker- vocals (2,5,7,9)
Gregg Hill – compositions